Początek końca, cz. XII

- Co… Co się stało? – spytał, czując susze w gardle. Powoli otworzył oczy.

Leżał pod rozłożystym dębem. Nad swoją twarzą widział łeb swojego przyjaciela.

„Zemdlałeś. Byłeś długo nieprzytomny. Musiałem cię odciągnąć z tamtej polany. Gdyby wrócili tam ci młodzi opryszkowie, spraliby cię na kwaśne jabłko.” – poinformował go Strzała.

- Dlaczego zemdlałem? – niepewnie zaczął unosić się na ramionach.

„Nie wiem… Może za wiele złych emocji jak na jeden raz.”

- Złych emocji? – ściągnął brwi. Zaczął powoli przypominać sobie ostatnie wydarzenia.

To, jak zauważyli grupkę młodzieńców znęcających się nad starszym mężczyzną… To jak stanęli w jego obronie. Później te kamienie… Kamienie!

- Widziałeś to? – oprzytomniał znienacka.

„A co niby miałem widzieć?”

- Te kamienie… One… One zatrzymały się tak nagle, a potem… Potem rzuciły się w stronę tych chłopaków… Czy to ja to uczyniłem? – spojrzał niepewnie na swego przyjaciela.

„Albo ty, albo ten ranny syrianin. Wątpię jednak, by ten drugi mógł zrobić cokolwiek w swym stanie.”

- Więc, że to ja mam taką moc?

„Najwidoczniej… Szkoda tylko, że nie odkryłeś jej, gdy spędzaliśmy noc we wsi. Może uchroniłbyś się od tej trucizny, która omal cię nie uśmierciła.”

- Ale jak ja to zrobiłem?

„Dobrze by było, gdybyś w miarę szybko znalazł odpowiedź na to pytanie. Może w końcu przestaniemy być tacy bezbronni.”

- Bezbronni? – ściągnął brwi Sadiel. – Ale ja nie chcę nikogo krzywdzić.

„Kto by pomyślał – parsknął strzała. – Jeszcze tak niedawno zamierzałeś odnaleźć chłopców, którzy zamordowali syrianina i sprać im buźki.”

- Miałem taką ochotę, – chłopiec spuścił głowę na znak wstydu jaki poczuł – ale to wszystko przez tą całą sytuację. Przez chwilę myślałem, że skoro my, starając się nikogo nie krzywdzić, wciąż cierpimy z rąk ludzi, to może należy zmienić swoje postępowanie… Może gdybyśmy i my zaczęli używać siły… - Uniósł wzrok na wierzchowca. – Może wtedy i my powoli zaczęlibyśmy zbliżać się do osiągnięcia swego celu. Jednak teraz widzę, jakie to byłoby głupie. Nie mogę krzywdzić drugiej istoty, tylko dlatego, że dzięki temu odnajdę swoją rasę. Gdyby wszyscy tak czynili… wtedy świat byłby jeszcze straszniejszy niż jest teraz.

„Mądre słowa – Strzała pokiwał głową. – Cieszę się, że znów mówisz tak, jak przystało na ucznia Mistrza. Inaczej musiałbym doprowadzić cię do porządku i nie byłoby to przyjemne ani dla mnie, ani tym bardziej dla ciebie.”

- Ty mi grozisz? – zmrużył oczy.

„Nie… Po prostu się o ciebie martwię… Wiem dobrze, że pewne sytuacje sprawiają iż człowiek zaczyna zachowywać się irracjonalnie. – Strzała spojrzał na niepewną minę syrianina, po czym przewrócił oczami. – Irracjonalnie, to znaczy… hm… bez sensu. Tak właśnie postąpiłbyś, gdybyś wtedy wstał i ruszył do miasta, chcąc pomścić swego brata. Wydawało ci się to jedynym możliwym i dobrym rozwiązaniem. Teraz zauważyłeś, że postąpiłbyś po prostu głupio i wbrew swemu sumieniu. Miałbyś teraz do siebie wielkie pretensje, o ile w ogóle byś przeżył. Oczywiście to wszystko miałoby miejsce, gdyby mnie przy tobie nie było. Na szczęście byłem i gdybyś nawet postanowił zawiązać sobie w ten sposób stryczek na szyję, z pewnością leżałbyś teraz z wielkim siniakiem na tyłku.”

- A od kiedy to się aż tak o mnie martwisz?

„Od momentu, gdy zrozumiałem, że jesteś wyjątkowy i nie chodzi mi tu bynajmniej o twoje pochodzenie. To, że jesteś syrianinem nie czyni ciebie kogoś specjalnego. Sam zresztą wiesz, że są jeszcze inni tobie podobni. Lecz wątpię, by któryś z twoich braci czy sióstr miał tak samo wielkie serce, czyste sumienie i… I to coś, co sprawia, że każdy dzięki tobie zaczyna wierzyć, iż to wszystko ma jakiś sens. Poza tym… - Strzała odwrócił się do chłopca bokiem, dając mu tym samym znać, że czas na dłuższą przejażdżkę. – Poza tym uratowałeś mnie z piekła.”

- Z piekła? – uniósł brwi Sadiel.

„Nie za dużo pytań zadajesz? Po prostu mój ostatni właściciel nie należał do ludzi, którzy mają wielkie serce dla zwierząt.”

- No tak… To wszystko wyjaśnia – mruknął pod nosem blondyn, uśmiechając się delikatnie. Wstał z ziemi, sprawdził czy pakunki nadal solidnie trzymają się parzystokopytnego przyjaciela, po czym wskoczył niezdarnie na jego wierzch. – A martwy syrianin? – odezwał się nagle, jakby powrócił w jednej chwili do rzeczywistości. – Czy on nadal tam leży?

„Nie… Pewnie sobie do domu wrócił… - parsknął Strzała. Widząc jednak gniewny grymas na twarzy młodzieńca, natychmiast zaczął mówić dalej. - Pewnie tak… Będziemy musieli tamtędy przejść, więc tak czy inaczej zobaczymy, czy nikt go stamtąd nie usunął.”

- A jeśli nie? Znów będę musiał zostawić go, tak jak swego Mistrza, na pastwę losu?

„A ja ci powtórzę to, co powiedziałem tamtym razem: nie będziemy przecież ciągnęli go ze sobą przez całą podróż.”

- A jednak… To jest mój brat. Zmarł tylko dlatego, że miał błękitne oczy. Nie powinniśmy jednak w jakiś sposób zająć się jego ciałem?

„O ile się nie mylę, twój Mistrz był dla ciebie kimś o wiele bliższym, a jednak go zostawiłeś na polanie.”

- Bo byłem pewien, że ludzie zrobią z nim to, co należy. A co zrobią ludzie z ciałem kogoś, kogo nienawidzą i w dodatku poniekąd sami go zamordowali?

„Uwierz mi, że temu mężczyźnie jest w tym momencie bez różnicy, co się z nim stanie. Poza tym… powinieneś chyba zając się spełnianiem prośby, którą usłyszałeś z jego ust.”

- Hm?

„Oh… Powinieneś zająć się ratowaniem swojej rasy. Co prawda wątpię, byś mógł odegrać w tym całym przedstawieniu jakąś rolę, ale… Syrianinom bliskim śmierci się nie odmawia. A i obietnice należy spełniać.”

- Lecz ja nic mu nie obiecywałem.

„Ty nie… ale twoje serce z pewnością.”

Sadiel ściągnął brwi, zamierzając zadać swemu przyjacielowi kolejne pytanie. Ostatecznie jednak chyba zrozumiał, o co właściwie mu się rozchodziło i przytaknął jedynie głową.

Gdy mijali łąki, na których odbywała się mała bitwa z młodzieńcami, oboje zaczęli wyszukiwać wzrokiem ciało syrianina.

Znaleźli je. Ku ich przerażeniu, ciało to wyglądało jeszcze tragiczniej niż w momencie, gdy pozostawiali je samotnie. Najwidoczniej miejska ludność postanowiła jeszcze bardziej poznęcać się nad tym, którego jedyną winą było to, iż urodził się syrianinem. Widać było kolejne cięcia sztyletami po ramionach, a w sam środek ciała wbito dwie długie włócznie.

Strzała po chwili odwrócił swój wzrok od tego makabrycznego widoku. Sadiel choć chciał pójść w ślady swego konia, nie mógł tego uczynić. Oczami wyobraźni widział siebie leżącego na miejscu tego mężczyzny. Co gorsza, był pewien, że jeden nieostrożny ruch i ta tragiczna wizja stanie się rzeczywistością.

„Mam nadzieję – zwrócił się w myślach do martwego syrianina – że znajdujesz się teraz w o wiele lepszym świecie.”

Kolejne dni dłużyły się wędrowcom przeraźliwie. Gdy słońce kroczyło po niebie wędrowali wciąż do przodu. Gdy miejsce słońca zajmował księżyc, oboje kryli się pod mizernie skonstruowanymi przez Sadiela szałasami, próbując zasnąć by zregenerować swe siły. Czasem im się to udawało, czasem nie…

Podczas podróży starali się omijać większe skupiska ludzi. Czasami tylko zaglądali do wiosek, kupując w nich niewielkie zapasy żywności na dalszą drogę. Nie zatrzymywali się jednak na noc. Wciąż pamiętali, jak z ledwością uszli z życiem z pewnej wioski, w której początkowo przyjęto ich z otwartymi rękoma.

Przemierzali wielkie lasy, małe gaiki, łąki, wzgórza… Najgorsze było to, że od pewnego momentu przestali dostrzegać sens tej wędrówki. W jaki sposób Sadiel ma dowiedzieć się czegokolwiek o Błękitnej Księdze, skoro rozum podpowiadał mu, by nie zaczynać z żadnymi ludźmi rozmowy na ten temat? Powinien raz odważyć się i choćby napomknąć o niej, podczas krótkiej wymiany zdań z wieśniakami. Ale… cóż takiego mogą wiedzieć ludzie, którzy większość swego życia spędzają na polach uprawnych? Jeśli chodziłoby o hodowanie bydła… Tak… Mógłby wtedy liczyć na długą, wyczerpującą rozmowę. Ale Błękitna Księga?

- Może powinniśmy wrócić do Sariviana? W jego pomieszczeniu widziałem wysokie półki pełne książek. Być może jedna z nich byłaby właśnie tą, której szukamy. – Chłopiec co jakiś czas schylał się, by nie oberwać nisko rosnącą gałęzią. Leśna dróżka, na której się znaleźli, była rzadko używana przez innych jeźdźców. Wskazywały na to krzaki i gałęzie wyrastające na drodze i nad drogą. Była to dobra nowina. Błękitnooki mógł spokojnie zdjąć swój płaszcz, nie martwiąc się, że napotka go jakiś człowiek.

„Ile razy mam ci powtarzać, że gdyby ją miał, z pewnością by ją tobie pokazał. Nie wydaje mi się, by Duriom wysłał cię do jakiegoś głupca.”

- A może jednak? – szeroko uśmiechnął się Sadiel. – W końcu wziął jedną do rąk i rzekł, że księgi jego coś mówią na mój temat.

„Z pewnością… Nie jesteście przecież jakąś tajemniczą rasą. Być może widział w jednym ze swych tomiszczy wzmiankę o syrianinach. Może wzmianka ta była całkiem długą wzmianką, ale… nie masz nawet co liczyć na życiowe odkrycie. Inaczej już dawno o wszystkim byś wiedział.”

- Więc pozostało mi jednak zacząć rozpytywać o księgę wśród ludzi – westchnął chłopiec.

„No oczywiście… Od razu połam sobie obie ręce oraz nogi i przebij się sztyletem… Po co masz ludzi do tego wykorzystywać” – prychnął Strzała.

- Więc wymyśl coś lepszego.

„Wiesz dobrze, że niczego lepszego nie wymyślę, ale to nie oznacza, żebyśmy zaraz wprowadzali w życie te plany, które z pewnością nie przyniosą nam niczego dobrego.”

- Dobrze… Więc maszerujmy tak dalej, aż w końcu zostaniemy bez jedzenia i picia, by konać powoli z głodu.

„Ja tak szybko z głodu nie umrę, a i ty powinieneś zacząć szukać jakichś owoców leśnych. Zapasy, które dostałeś od Durioma powinny służyć ci dopiero wtedy, gdy będziesz w tragicznej sytuacji.”

- Uważasz, że nie szukam żadnego pożywienia? – uniósł nieprzyjemnie głos Sadiel.

„Tak… Myślę też, że stałeś się ostatnimi czasy leniwy. Na początku podróży maszerowałeś czasami na własnych nogach, aby mnie trochę odciążyć. Teraz każdy metr pokonujesz na moim grzbiecie. Myślisz, że mi się siły nigdy nie kończą?”

- Robimy przecież przystanki…

„Ale moglibyśmy je robić rzadziej, gdybyś ty zaczął korzystać nie tylko z moich, ale i ze swoich nóg.”

- Ach tak? To proszę bardzo… - Sadiel zeskoczył ze Strzały. – Idź sobie dalej sam.

„Oho… Wielki Sadiel się obraził… I teraz pewnie wielki Sadiel czeka, aż go pokorny Strzała przeprosi, tak?”

Sadiel spiorunował go swym wzrokiem.

- Nie… Nie zależy mi na twoich przeprosinach.

„I dobrze, bo i tak nie masz co na nie liczyć.”

Najbliższe pół dnia wędrowali w wręcz namacalnej ciszy. Tylko szum drzew i śpiew ptaków upewniały ich, że świat nadal jest w stanie wydawać swe dźwięki.

Krótki przystanek zrobili na skraju lasu. Strzała co prawda był gotowy do dalszego marszu, lecz Sadiel nie był w stanie utrzymać się na swych nogach. Wierzchowiec oferował mu podróż na własnym grzbiecie, lecz chłopiec uniósł się honorem i odmówił takiej pomocy.

- Jeśli jednak jesteś aż tak pełny energii – Sadiel ziewnął głęboko – możesz pilnować, by nikt nas tu nie zaskoczył. Ja spróbuję się przespać… Czuję się dziwnie zmęczony. – Mówiąc to młodzieniec ściągnął ze siebie ciemnozielony płaszcz, którym po chwili owinął się i ułożył pod jednym z drzew.